Blog #1 Resumé

We bestaan twee maanden!
Niet echt een jubileum maar een mooie gelegenheid om even terug te kijken op het spannende begin.

Vanaf 1 maart kan de telefoon 24/7 gaan rinkelen, best spannend eigenlijk want wanneer gaat hij de eerste keer. Nog nooit ben ik me zo bewust geweest van het batterij niveau van mijn telefoon, waar is mijn telefoon, staat het volume aan, is de vaste telefoon wel goed doorgeschakeld?

‘Zullen we een dagje naar de dierentuin gaan?’ vroeg mijn oudste zoontje.
Dat is een goed idee, we stapten in de auto en voordat we de oprit afreden bedacht ik me ‘maar wat als ze nu bellen?’. Weet je wat, we gaan met 2 auto’s. De gezinsauto met vrouw en kinderen, papa zijn werkauto met voor de zekerheid een pak, verzorgingskoffer en regelkoffer. Mocht de telefoon gaan dan kan papa meteen vanuit de dierentuin naar de familie toerijden en kunnen jullie met mama fijn in de dierentuin blijven. De telefoon was niet gegaan.

Inmiddels zijn we aardig gewent aan dit ‘nieuwe’ leven, een leven waarin plannen altijd onder voorbehoud is, waarbij we altijd voorzichtig moeten zijn met wat we de kinderen beloven. Een leven waarvan we ‘s avonds pas weten hoe de dag verlopen is.

De eerste maand was de telefoon niet gegaan, hij ging wel maar toch iedere keer met een andere reden. We zijn vooral heel veel, extreem veel gebeld door aardige mensen die ons korting aanboden op gas, water, licht, telefonie en internet. Zeer attent van ze.

Ondanks dat we de eerste maand nog geen uitvaart hebben mogen verzorgen, hebben diverse mensen informatie gevraagd, wensen besproken en vastgelegd. Kortom we zijn tevreden over de eerste maand.

Wat we ook gemerkt hebben, en ergens ook wel verwacht hadden, is dat de interesse in ons vooral buiten onze eigen gemeente Cranendonck komt.
Buiten Cranendonck werkt de combinatie tonprater/uitvaartverzorger beter dan binnen de eigen gemeente grenzen. We zijn er ons dan ook zeker van bewust dat we binnen Cranendonck moeten werken aan vertrouwen, dat we langer de tijd nodig hebben om te kunnen laten zien wat we in onze mars hebben. Eerlijk is eerlijk, we hopen van harte dat we deze kans dan ook gaan krijgen.

De eerste twee weken van de tweede maand waren relatief rustig.
Hier hebben we onze uitvaartpakketten ontwikkeld, pakketten waar we eigenlijk best trots op zijn en waar we veel complimenten over hebben ontvangen. De pakketten worden als duidelijk, eerlijk en informatief beschouwd. Doel bereikt!

Na zes weken begonnen we toch wel een beetje zenuwachtig te worden, gaan ze ons überhaupt wel bellen? Tijdens het avond eten keken we elkaar wat zorgelijk aan, stel dat ze ons niet willen, dat ze ons nooit gaan bellen, hebben we wel het juiste besluit genomen? Midden in dit gesprek ging de telefoon.
Het was een bedroefde dochter welke ons de uitvaart van moeder gunde. Moeder had te kennen gegeven dat ze ons moest bellen als het eenmaal zover was. Al had de dochter nog de nodige twijfels, het was moeders wens.
Uiteindelijk hebben we een heel intiem afscheid mogen verzorgen.
Een afscheid warm en intens. Voor mij persoonlijk was vooral het laatste gesprekje met de dochter heel bijzonder. Ze bekende eerlijk er weinig vertrouwen in te hebben, maar alles was boven verwachting. “Dit had ik niet verwacht van een moppentapper” waren haar letterlijke woorden.

Inmiddels is de telefoon al een paar keer gegaan, en hebben we mogen laten zien wat we kunnen. En ja, wellicht is de hoogste drempel, de drempel van die moppentapper. We hebben geleerd en ervaren dat het tijd nodig heeft om die drempel te verlagen, dat we onszelf misschien meer dan een ander zullen moeten bewijzen, en dat we ons de tijd moeten gunnen om het vertrouwen te krijgen.

Tijd die we graag over hebben voor dit bijzondere beroep!