Blog #4 Touwtjes in handen
Een aantal weken geleden ben ik benaderd door een hele lieve vrouw. Ze nodigde me uit om eens langs te komen om zo haar uitvaartwensen op papier te zetten. Meer dan ik verwacht had, heb ik dit soort gesprekken; het kan maar vast goed geregeld zijn.
Echter was het bij deze vrouw anders. Ze had namelijk een hele goede reden om haar wensen op papier te zetten. Ze had, na enkele jaren van ziekenhuis in – ziekenhuis uit, het slechte nieuws gekregen. Nieuws waarvoor velen bang zijn het ooit te krijgen. Mevrouw is uitbehandeld en kreeg vanuit het ziekenhuis de opdracht om te genieten van de tijd die nog over is.
Bovenstaand nog niet wetende, stond ik met mijn koffertje aan de deur. Eenmaal binnen kreeg ik het bijzondere verhaal van mevrouw te horen. Haar levensverhaal waarin ze in ieder hoofdstuk zelf de regie had genomen en ook nu, nu ze aan het laatste hoofdstuk begonnen is, de regie wil houden. Ergens vond ik het heel spannend om samen met haar, haar eigen uitvaart te gaan regelen. In hoeverre ga ik alles benoemen? Hoe hard komt het bij mevrouw binnen? Wat wil ze wel en wat wil ze niet met me bespreken? Gelukkig nam mevrouw ook hier de regie. “Laten we maar eens met de kist beginnen, heb je er een met een kleurtje? Ik hou namelijk wel van groen.”
Inmiddels hebben we, na een aantal persoonlijke gesprekken en flink wat mailverkeer, alles geregeld. Precies zoals mevrouw het hebben wil. Dankbaar ben ik dat ik dit samen met haar heb mogen doen, maar stiekem kijk ik op tegen de dag waarop ik het telefoontje krijg om het draaiboek uit de kast te halen. Stiekem hebben we een hele goeie band opgebouwd en klikte het vanaf het eerste moment. Mevrouw hield en houdt me nog steeds goed in de gaten op social media en vorige week belde ze me op. Ze vond de blogs fijn om te lezen. “Eigenlijk,” zegt ze “zouden meer mensen alles zelf moeten kunnen regelen”. Het gaf haar namelijk veel rust dat ze zeker weet hoe haar afscheid straks gaat zijn. Ze zei: “Schrijf maar over mij, over hoe we het samen gedaan hebben op mijn manier.” Ik dankte haar voor het aanbod en vertelde haar dat ik dat zeker zou doen.
“Je mag het alleen doen als ik hem ook nog kan lezen want zoals je weet Boy, hou ik graag zelf de touwtjes in handen….” grapte ze… Bij deze, speciaal voor jou!
